Góry Kamienne: wycieczka z ogniskiem na Lesistej Wielkiej i cudne widoczki ze szczytu Sokółka

Już kiedyś pisałam, że Sokółka – szczyt w Masywie Dzikowca i Lesistej Wielkiej, w Górach Kamiennych to ulubiona Blarza góra. Dlaczego ulubiona? Ciężko to jakoś sensownie opisać, najlepiej stanąć sobie na jej szczycie 😉. To góra, z której rozciąga się niesamowita panorama, góra „nieucywilizowana” – nie ma tam ławek, śmieci i ludzi też nie ma. Pięknie jest, tak po prostu i dziś nasze nogi zawędrowały właśnie tam.

Tak jakoś się złożyło, że na Sokółce byliśmy równo rok temu, przy okazji wycieczki na Dzikowiec. Wychodzi, więc na to, że ustanowiliśmy nową rodzinną, świecką tradycję i dzień 9 października będzie dla nas od teraz dniem Sokółki 😉. Tym razem startowaliśmy z Unisławia Śląskiego i oprócz wycieczki na „ulubioną górę”, zawędrowaliśmy jeszcze na Lesistą Wielką, czyli na najwyższy szczyt Masywu Dzikowca i Lesistej Wielkiej. Ku naszej radości była tam wiata i miejsce wyznaczone na ognisko. Oczywiście kiełbacha smakowała wybornie.

 

Mapa z trasą wycieczki

Unisław Śląski  - Lesista Wielka - Stachoń - Sokółka - Unisław Śląski

 

Chłodny początek w Unisławiu 

Do Unisławia dojechaliśmy kwadrans przed ósmą, więc czas mieliśmy całkiem niezły. Zaparkowaliśmy sobie niedaleko torów, z widoczkiem na Stożek Wielki. Wynurzyliśmy się z auta i okazało się, że jest zimniutko, bardzo zimniutko 😉. Cóż było robić? Pozakładaliśmy na siebie wszystko, co się dało i biegiem ruszyliśmy na szlak. Chwilę szliśmy poboczem, a potem weszliśmy w kolorowy jesienny las. Czekało nas podejście pod górę, więc liczyliśmy na to, że szybko się rozgrzejemy.

Eko-ścieżka, wędrówka przez las

Weszliśmy do lasu i cały czas szliśmy żółtym szlakiem, aż na Lesistą (Małą, a później Wielką). Spory kawałek wędrowaliśmy eko-ścieżką, po drodze mijaliśmy tablice edukacyjne z różnymi ciekawostkami przyrodniczymi do „oczytywania”.

Pięknie było w lesie: szliśmy po dywanie z czerwono-żółtych liści, a dokoła nas przeróżne odcienie złota, czerwieni i zieleni. Lubię jesień w górach 😊.

Podejście na Lesistą Małą i Lesistą Wielką

Póki szliśmy eko-ścieżką nasza wędrówka była przyjemną przechadzką, lekko pod górę, w sam raz na poranna rozgrzewkę. Jednak kiedy żółty znaczek nakazał nam skręcić i wpełznąć pod górę po drewnianej drabince, dopiero zrobiło się ciekawie 😉.

Zanim jednak zaczęliśmy się wspinać, postaliśmy sobie trochę, popatrzyliśmy na widoczek:

To podejście było ulubionym rodzajem wędrówki naszego Puszonga: dużo korzeni, dużo kamieni, trochę przeszkód po drodze, ale jednocześnie bez hardcoru. 

W drodze na szczyt Lesistej minęliśmy jeszcze taką ciekawostkę — szczeliny wiatrowe:

Na pierwszy rzut oka wygląda to, jak zwykła dziura, ale z takiej szczeliny wydobywa się ... oddech góry 😉. 

Czy góra może oddychać? a może jeszcze parować, buczeć i wyć? 

Okazuje się, że Góry Kamienne potrafią takie rzeczy. 

My niestety nie mieliśmy okazji zaobserwować tego zjawiska. Najlepszym czasem, żeby posłuchać oddechu tych gór, jest zimna zima. Wtedy ze szczelin skalnych w górnych partiach szczytów wydobywają się podmuchy pary wodnej, pachnące torfem i może się zdarzyć, że góra sobie zaśpiewa.
Takie szczeliny wiatrowe powstały wskutek zróżnicowanej odporności skał i są zapowiedzią powstającego osuwiska. Miękkie, mało odporne skały położone niżej, niszczejąc, powodowały pękanie twardszych skał wulkanicznych położonych powyżej.

Minęliśmy szczeliny wiatrowe oraz szczyt Lesistej Małej i dalej wędrowaliśmy pod górę żółtym szlakiem, teraz już na Lesistą Wielką.

Lesista Wielka 

Zbliżamy się do najwyższego szczytu Masywu Dzikowca i Lesistej Wielkiej, gdzie czeka na nas wiata i miejsce na ognisko.

Lesista Wielka nie jest szczytem, z którego można by podziwiać jakieś widoczki — na nie przyjdzie jeszcze czas. 

Hmmm, czy tylko mi wydaje się, że ten aniołek wygląda, jakby urwał się z psychiatryka 😉?

No i zaczyna się ogniskowa zabawa 😉

Zrobiliśmy sobie bardzo długą i zasłużoną przerwę na odpoczynek i wyżerkę — nie ma to jak kiełbacha z ogniska.

Znów szczeliny wiatrowe

W dalszą drogę ruszyliśmy niebieskim szlakiem, ale zboczyliśmy z niego na chwilę i powędrowaliśmy zobaczyć kolejne szczeliny wiatrowe.

Te szczeliny wiatrowe były znacznie większe i ogrodzone, ale, tak czy siak, góra nie chciała dla nas zaśpiewać.

Kierunek Stachoń 808 m n.p.m

Wróciliśmy na niebieski szlak i powędrowaliśmy w stronę kolejnego szczytu.
Początkowo odcinek z Lesistej na Stachoń nie zapowiadał się jakoś ciekawie:

Jednak to był tylko moment, bo dalej były przepiękne widoki.
Droga na Stachoń była łatwym i przyjemnym etapem dzisiejszej wycieczki. Ekspozycje, intensywne jesienne kolory, słoneczko i temperatura — wszystko razem zgrało się idealnie.

Dotarliśmy na Stachoń:

Wędrujemy na Sokółkę

Nasze tuptanie kontynuujemy niebieskim szlakiem i żwawym krokiem zmierzamy ku ulubionej Blarzej górze.

Od rozwidlenia szlaków na Polance na szczyt mamy już niedaleko.

A to piękna zapowiedź niesamowitej panoramy, jaka rozciąga się ze szczytu Sokółki:

Sokółka 801 m n.p.m.

Na szczyt Sokółki wchodzimy wąską ścieżyną ...

i zostajemy tam na długo, bardzo długo. 

Rozkładamy się z kawiarką i żelkami, delektujemy się krajobrazem dookoła.

No i czego więcej do szczęścia potrzeba?

Powrót do Unisławia zielonym szlakiem

Piotruś bardzo nas namawiał, żebyśmy w drodze powrotnej zaszli na wieżę widokową Dzikowiec, ale stwierdziliśmy, że za bardzo wydłuży nam to trasę i nasze (stare 😉) Żabie i Blarze plecy mogłyby nie udźwignąć ewentualnego ciężaru 6-cioletniego Puszonga.
Na wieżę natomiast warto się przejść — rozciąga się z niej piękna panorama na okolicę, obok jest miejsce na ognisko.
Biorąc pod uwagę nasze realne możliwości, wybraliśmy jednak od razu szlak w kierunku Unisławia. Tak prezentuje się zejście zielonym szlakiem z Sokółki 😍:

Dalej droga powrotna wiodła nas głównie lasem, a zielony szlak, którym szliśmy, połączył się z eko-ścieżką i znów było o czym czytać na tablicach edukacyjnych.

Gdy wyszliśmy z lasu, pokazały nam się unisławskie zabudowania i piękny jesienny widoczek.

Do auta dotarliśmy trochę po godzinie 16:00, zrobiliśmy prawie 11 kilometrów. Nie była to bardzo trudna trasa, choć momentami podejścia mogły powodować przyspieszony oddech 😉.

P.S.

Inna opcja wejścia na Sokółkę może być np. taka:

Masyw Dzikowca i Lesistej Wielkiej, czyli puste szlaki, niesamowite widoki z wieży na Dzikowcu i jeszcze lepsze ze szczytu Sokółka - czytaj dalej (klik)

Ten wariant zaczyna się w Boguszowie-Gorcach i zakłada wejście na wieżę widokową Dzikowiec.
Od razu ostrzegam, na tej trasie był moment z naprawdę hardcorowym podejściem 😉.