Gryżyński Park Krajobrazowy: malownicze jeziora, leśne szlaki i namiotowy chill

Krótki wypad pod namiot, z dala od zgiełku, blisko natury i z dostępem do jeziora? Czemu nie 😉? Padło na Gryżyński Park Krajobrazowy w województwie lubuskim – kameralne kąpieliska, leśne ścieżki, czyste jeziora i brak tłumów. Najpierw Szklarka Radnicka – trochę szwendania się po okolicy, ale przede wszystkim plażing nad jeziorem Czyżykowo. Spokojnie, cicho, z klimatem. Potem przenosiny do Gryżyny, spacer dookoła jeziora Kałek (czyli Gryżyńskiego) i kolejne kąpiele. Zero spiny, wszystko trochę spontanicznie.

Kilka słów o Gryżyńskim Parku Krajobrazowym

Gryżyński Park Krajobrazowy to wyjątkowy kawałek województwa lubuskiego – niewielki (ok. 3060 ha) park, utworzony w 1996 roku, obejmuje tereny wokół polodowcowej rynny z licznymi jeziorami i źródłami. Ciągnie się wzdłuż potoku Gryżynka, między wsiami Gryżyna i Grabin. Większość parku to po prostu lasy, a teren jest pofałdowany – z głębokimi wąwozami i morenowymi pagórkami.

Największe wśród tutejszych jezior jest Jelito – ma powierzchnię niemal 50 ha i głębokość sięgającą 36 metrów (tak, naprawdę się tak nazywa 😉).

Pośród torfowisk mieszkają bobry, wydry, żurawie i inne stworzonka. Rosną tu buczyny, sosny czarne i daglezje, są jagody, żurawiny, leśne grzyby – a my znaleźliśmy masę poziomek. Jest trochę dziko, ale pięknie. I naprawdę odprężająco.

Weekend start!

Blaru dalej objeżdża Transylwanię na rowerze, więc tym razem pakowanie namiotu, śpiworów i całej reszty wzięłam na siebie. Zgarnęłam Puszonga do pociągu, siostra z rodzinką ruszyła z Sulechowa i wszyscy spotkaliśmy się w Szklarce Radnickiej. Plan? Trochę lasu, trochę wody, bardziej spontan. Po prostu weekend pod chmurką.

Szklarka Radnicka  – Czyżykowo i spacer po okolicy

Rozbiliśmy się z namiotami przy plaży nad jeziorem Czyżykowo – miejsce okazało się kameralne, woda czyściutka. Dzieci oczywiście od razu wskoczyły do jeziora, a my ogarnialiśmy namiot i żarełko. Cóż, gazu starczyło tylko na podgrzanie zupy, bo oczywiście nie wzięłam dodatkowego kartusza 😥.

Po względnym ogarnięciu obozowiska i solidnym posiłku ruszyliśmy na małe szwendanie się po okolicy. Bez wielkiego planu. Najpierw trafiliśmy nad jezioro Kocie – nieduże, typowo wędkarskie, ukryte między drzewami. Trochę dziko, ale bardzo klimatycznie.

Dalej przeszliśmy przez miejscowość w kierunku jeziora Jelito. Chociaż ta nazwa może wywołać lekki uśmiech, to samo jezioro już niekoniecznie, a to za sprawą przebywającej tu hordy komarów. Normalnie zorganizowane jednostki bojowe to są. Co prawda my też mieliśmy broń – antykomarowy sprej, ale i tak wróciłam z tej wycieczki najbardziej pogryziona. Mimo wszystko warto było 😉. Okolica piękna: lasy, woda, klimatyczne wędkarskie pomosty, kilka łódek przy brzegu. Widzieliśmy paru wędkarzy, poza tym – cisza, spokój, nikogo więcej.

Po powrocie na naszą plażę nad Czyżykowem dzieciaki znów ochoczo wskoczyły do wody, my rozsiedliśmy się na kocyku z czymś zimnym w łapce 😉. 

Wieczorem i w nocy czekały nas jeszcze muzyczne atrakcje – koncert żab i... jakiejś kapeli. Grupa znajomych coś tam sobie grała do późna. Nie było to przeszkadzające – wręcz przeciwnie, dodawało klimatu.

Poranek nad jeziorem

Wstałam wcześnie, choć nie mam pojęcia, która to była godzina – telefon został u szwagra w aucie. Wystawiłam tylko nos z namiotu i... wow. Dookoła mgliście, jezioro zupełnie spokojne, a po tafli leniwie płynęły łabędzie. Zimno jak nie wiem co, ale bajecznie. Szkoda, że nie miałam czym tego uchwycić, bo widok był jak z jakiejś pocztówki.

Wróciłam do śpiwora. Po jakimś czasie wszyscy zaczęli się powoli gramolić z namiotów, zrobiło się cieplej i ruszył klasyczny poranny rozgardiasz – dzieci, śniadanie, krzątanie się. Kawy oczywiście nie było, bo nie było na czym jej grzać, na szczęście wody pitnej mieliśmy pod dostatkiem 😉. Śniadanie, choć były to tylko zwykłe kanapki z dżemem, tudzież konserwa rybna, smakowało wybornie. 

Gryżyna – spacer wokól jeziora Kałek i bobrowe rewiry

Ogarnęliśmy się, spakowaliśmy, wskoczyliśmy w auto i przenieśliśmy się do Gryżyny. Zaparkowaliśmy przy ośrodku Lala Las (nazwa trafiona idealnie) i powędrowaliśmy w las 😉. 

Mapka z trasą wycieczki

Początkowo szliśmy kawałek czarnym szlakiem, ale szybko zeszliśmy na ścieżkę edukacyjną, wzdłuż której ustawiono kilkanaście tablic z mapami i różnymi ciekawostkami przyrodniczymi. Przyjemna trasa przez las, lekko pofałdowana.

W którymś momencie natknęliśmy się na urokliwą kładkę nad Gryżyńskim Potokiem, a tuż obok niej parka futrzastych stworzonek przemykała między jednym a drugim brzegiem. Nie wiemy, co to było – może łasiczki albo tchórze? Słodkie, zwinne i zajęte swoimi sprawami – nie poczekały na zrobienie fotki 😉. Za kładką minęliśmy wiatę – całkiem zadbaną, idealną na przerwę, ale... wściekłe komary pokrzyżowały nam plany. Nie zatrzymywaliśmy się ani na moment.

Dalej ścieżka prowadziła nas przez urokliwy wąwóz. To właśnie wąwozy i doliny wyrzeźbione przez lodowiec uważane są za jedną z największych atrakcji Gryżyńskiego Parku Krajobrazowego.

A to już torfowisko i bobrowe królestwo. Nie widzieliśmy samych bobrów, ale efekty ich pracy to jakiś kosmos 😍.

Dalej ścieżka prowadziła przez las. Trochę chaszczowo się zrobiło w którymś momencie i znów zaatakowały nas komary, ale daliśmy radę. Dużo przyjemniej było bliżej jeziora Kałek – szersza ścieżka, jakaś kładka. No i poziomki! Małe, słodkie, pyszne – wieki ich nie jadłam. Od razu wróciły wspomnienia z dzieciństwa. Trochę sobie podjedliśmy, bo nie dało się przejść obojętnie 😉.

Plaża nad jeziorem Kałek (LaLa Las) 

Gdy dotarliśmy z powrotem do auta, zrobiliśmy szybkie „przemeblowanie”. Zabraliśmy plażowe torby, kółka, rękawki, ręczniki – czyli cały niezbędny zestaw – i ruszyliśmy nad jezioro Kałek. Plaża znajduje się na terenie ośrodka LaLa Las, ale jest ogólnodostępna i bezpłatna, także dla tych, którzy nie nocują na miejscu.
Dzieci oczywiście od razu rzuciły się do wody i szalały, jakby dopiero co zaczęły dzień, a nie miały w nogach kilka kilometrów 😉. Tu woda także była czysta, okolica zadbana – wszystko jak trzeba, ale zgodnie stwierdziliśmy, że bardziej podobało nam się nad Czyżykowem. Tam było spokojniej, bardziej kameralnie.
Plus dla LaLa Las za infrastrukturę – na terenie ośrodka działa restauracja, więc można było kupić lody, coś na ząb i w końcu... kawę. I to mrożoną! My, dorośli, na ten moment czekaliśmy od rana 😉. A sam obiad? Po prostu jadalny, nie ma się czym zachwycać 😉.

Zakończenie weekendu

Wszystko, co dobre, szybko się kończy, więc i my musieliśmy wracać do codzienności. Siostra z ekipą podrzucili mnie i Puszonga na stację w Szklarce Radnickiej, pomachaliśmy sobie na pożegnanie i każdy ruszył w swoją stronę. Fajnie było – niby nic wielkiego, a jednak właśnie takie mikrowyprawy najbardziej się pamięta 😉.