Wałbrzych i Góry Wałbrzyskie: trasa przez Lisi Kamień i Ptasią Kopę do Harcówki i wieży widokowej w Parku Sobieskiego

Ta wycieczka to przechadzka po mniej oczywistych rejonach Gór Wałbrzyskich. Trasa zalicza dwa kolejne szczyty z Drabiny Wałbrzyskiej: Ptasią Kopę (590 m n.p.m.) i Lisi Kamień (602 m n.p.m.). Choć ich wysokości raczej nie robią na nikim wrażenia, to podejścia są konkretne i można się po drodze trochę zasapać 😉. Na szlaku (mimo że w najlepsze trwał długi majowy weekend) mieliśmy ciszę i spokój — mogliśmy się wsłuchać w świergolenie ptaków.
Na koniec zostawiliśmy sobie największą atrakcję tej trasy — wieżę widokową przy schronisku Harcówka w Parku Sobieskiego. Wieża została otwarta stosunkowo niedawno, bo 21 czerwca 2024 roku. Cała konstrukcja ma wysokości 37 metrów i roztacza się z niej imponująca panorama Wałbrzycha i okolicznych pasm górskich.

Mapa z trasą wycieczki

 

Ruszamy na wycieczkę

Do Wałbrzycha dotarliśmy około godziny 10:00. Samochód zaparkowaliśmy przy ulicy 11 Listopada, pod zamkniętą w niedzielę Biedrą, i stamtąd ruszyliśmy na wędrówkę. Tym razem znów zabraliśmy na przechadzkę wujka Andrzeja, który chyba zaczyna się przyzwyczajać do tych naszych wałbrzyskich spacerów 😉. 
Jak widać na mapie, na początku trochę pobłądziliśmy — próbowaliśmy skrócić trasę, ale szybko okazało się, że między zabudowaniami nie da się przejść. Wróciliśmy więc prawie do punktu wyjścia i grzecznie weszliśmy w ulicę Szczecińską. Dalej skręciliśmy w Różaną, gdzie dotarliśmy do szlaku Drabiny Wałbrzyskiej. Szlak ten nie jest oznakowany w terenie (poza tabliczkami na szczytach), ale można go bez problemu śledzić w aplikacji mapy.cz. W terenie prowadzą tędy dwa inne szlaki spacerowe: czarny i zielony — to właśnie one towarzyszyły nam od ulicy Różanej. Po chwili minęliśmy niewielki cmentarz, skręciliśmy w las i rozpoczęliśmy pierwsze podejście.

Wędrówka na Lisi Kamień 

Podejście na lisi Kamień zaczęło się bardzo niewinnie — przez dłuższy czas nie odczuwaliśmy specjalnie różnicy wysokości. Maszerowaliśmy przez zielony las — gdzieś wypatrzyliśmy krzaczki poziomek, gdzie indziej konwalie. Przyjemnie się szło leśną ścieżką, śpiewały ptaszki, nigdzie żywej duszy, a my mogliśmy spokojnie sobie pogadać o wszystkim i o niczym.

Szlak był dobrze oznaczony, była nawet taka fajna tablica obrazująca szlaki rejonu Ptasiej Kopy i Lisiego Kamienia:

Od Rozdroża przy Lisim Kamieniu doszedł nam niebieski szlak i zrobiło się znacznie stromiej. Na szczęście jakoś udało się dopełznąć na szczyt… tzn. Piotrek wbiegał pod górę, ale dzieci i ich niespożyta energia to zupełnie inna kategoria wędrowców 😉. Na szczycie zrobiliśmy krótką przerwę na łyk wody, pamiątkową fotę przy tabliczce — i można było ruszać dalej.

Właściwie to nie bardzo wiadomo, skąd wzięła się nazwa „Lisi Kamień” — być może było tu jakieś lisie siedlisko i jakaś lisia rodzinka mieszkała sobie na szczycie góry 😉? 

Wędrówka na Ptasią Kopę 

Dalej ruszyliśmy w kierunku Ptasiej Kopy — najpierw „z górki na pazurki”, a potem znów kawałek pod górę i już byliśmy na miejscu.

Jeszcze przed II wojną światową u podnóża Ptasiej Kopy działało schronisko z pawilonem muzycznym i restauracją. Stała tu także wieża widokowa — miejsce naprawdę tętniło życiem. 

* zdjęcie: janusz.ch dolny-slask.org.pl

Niestety, schronisko spłonęło w 1938 roku, a wieżę rozebrano w latach 80. XX wieku. Dziś pozostały po nich jedynie resztki fundamentów.

Mimo wszystko zatrzymaliśmy się tu na dłuższą przerwę — skusiła nas duża ława, przy której można było wygodnie rozsiąść się z kanapkami 😉.

Kierunek Wałbrzych

Dalej kontynuowaliśmy wędrówkę czarnym szlakiem. 

Leśna ścieżka doprowadziła nas do całkiem przyjemnego punktu widokowego — była tam zadaszona wiata turystyczna i miejsce na ognisko. Nie zatrzymywaliśmy się jednak na dłużej, bo wiatr hulał jak szalony i zdecydowanie nie zachęcał do odpoczynku 😉.

Przez chwilę rozważaliśmy jeszcze podejście na Czarnotę (525 m n.p.m.), ale ostatecznie odpuściliśmy — trochę z lenistwa 😉. Lisi Kamień, Ptasia Kopa i Czarnota tworzą wyrównany grzbiet porośnięty lasem, więc te trzy szczyty świetnie nadają się na jedną wycieczkę.

W którymś momencie czarny szlak po prostu się urwał, a my znów trafiliśmy na oznaczenia Drabiny Wałbrzyskiej widoczne w aplikacji mapy.cz. Powoli zbliżaliśmy się już do zabudowań Wałbrzycha.

Kierunek Park Sobieskiego 

Zanim dotarliśmy do Parku Sobieskiego i wieży widokowej przy Harcówce, musieliśmy przejść kawałek przez miasto. Hmm... ujmę to delikatnie: Wałbrzych bywa wymagający wizualnie 😉. W rejonie Starego Zdroju krajobraz idealnie zlewał się z mieszkańcami tej części miasta, tworząc osobliwą kompozycję szarości, odpadających tynków i… żywiołowej codzienności 😏. Minęliśmy rodzinkę, która zdawała się wręcz stapiać z otoczeniem — ojciec z łańcuchem na szyi, matka z rzęsami i paznokciami za 800+, oboje z papierosami, brakami w uzębieniu i słownictwem, które nie sposób zacytować. Towarzyszyła im gromadka dzieci — część w wózkach, reszta drepcząca obok w „rodzinnym konwoju”.
Smutne? Tak. I niestety aż za prawdziwe.

Nie ma się co rozwodzić nad urokami architektury 😉 — po prostu przeszliśmy przez Stary Zdrój, przecięliśmy zabudowania i ruszyliśmy w stronę ładniejszej części miasta, czyli dobrze znanego nam Parku im. Jana III Sobieskiego.

Park Sobieskiego

Park im. Jana III Sobieskiego powstał w 1907 roku i rozciąga się w centralnej części Wałbrzycha — między Starym Zdrojem a dzielnicami Stare i Nowe Miasto. To całkiem spory, bardzo przyjemny i zadbany teren zielony: lekko pagórkowaty, z siecią leśnych alejek, licznymi ławeczkami i niewielkim placem zabaw (raczej skromnym, ale swoje zadanie spełnia 😉).

Park położony jest na trójszczytowym wzgórzu o stromych zboczach. Najwyższy z nich to Góra Parkowa, mierząca 510 m n.p.m. (dawniej nazywana Wzgórzem Szubienicznym – tak, kiedyś naprawdę wieszano tam ludzi…). Pozostałe dwa to: Wzgórze Schillera (na południu) i Wzgórze Goethego (na zachodzie), oba mają jednakową wysokość – 508 m n.p.m. W 1908 roku na Wzgórzu Schillera wybudowano schronisko turystyczne, które dziś znane jest jako Harcówka.

Wieża widokowa w Parku Sobieskiego

Zaledwie kilka dni przed oficjalnym otwarciem wieży widokowej przy Harcówce byliśmy tu z babcią (mamą Blara i Andrzeja, moją teściową i babcią Puszonga — tak dla jasności). Konstrukcja stała już dumnie na wzgórzu, ale wejść na nią jeszcze nie było można. Puszong rozpaczał, wówczas, obraził się na nas, na świat i na otwierających wieżę, że nie rozłożyli przed nim czerwonego dywanu i nie wpuścili go jako pierwszego zdobywcy 😉. Babcia też się wtedy nieco obraziła, bo uznała, że ją umęczyliśmy na darmo, chociaż na wieżę i tak by nie weszła, bo się boi 😉. W tym roku postanowiliśmy wrócić na wieżę przy Harcówce — tym razem jednak już bez babci, co też ją trochę obraziło. Ale cóż, dziecko musiało wreszcie zobaczyć obiecaną wieżę, a babci oszczędziliśmy kolejnego „umęczenia”. Tak więc Puszong w końcu dopiął swego i mógł spokojnie podziwiać widoki z góry, z miną zwycięzcy.

Wieżę widokową w Parku Sobieskiego otwarto 21 czerwca 2024 roku, czyli w pierwszy dzień wakacji. To najnowsza, a zarazem największa konstrukcja tego typu w Wałbrzychu — nowoczesna, geometryczna forma ze stali, wykończona specjalną, rdzawą siatką. Jej kształt nawiązuje do dawnych chłodni kominowych z kopalń, podkreślając górniczą historię miasta.

Wieża mierzy 37,5 metra wysokości, z czego najwyższy taras widokowy znajduje się na poziomie 33 metrów. Prowadzi do niego 220 schodów, a po drodze czeka sześć tarasów widokowych — i naprawdę, już z tych niższych poziomów jest się czym pozachwycać. Przy dobrej pogodzie rozciągają się stąd naprawdę imponujące widoki — można dostrzec nie tylko Zamek Książ, Chełmiec, Borową czy Trójgarb, ale też Śnieżkę, Ślężę oraz pasma Gór Sowich, Kamiennych i Wałbrzyskich.

Na tarasach znajdują się również mapy z oznaczonymi szczytami — ich wypatrywanie i dopasowywanie do widoku to była naprawdę fajna zabawa.

Tu widoczna jest nasza dzisiejsza trasa:

 Informacje praktyczne:

Wstęp:

10 zł – bilet normalny

8 zł – ulgowy

1 zł – z kartą „Kocham Wałbrzych”

dzieci do lat 4 – bezpłatnie

Otwarte codziennie w godzinach 6:00–22:00

Wejście przez kołowrotek, płatność kartą w biletomacie lub gotówką w food trucku.

Kończymy wycieczkę

Po zejściu z wieży widokowej zajrzeliśmy jeszcze na moment do Harcówki. Można tu coś zjeść, wypić kawę albo zimne piwo po wędrówce. My odpuściliśmy — nie byliśmy jeszcze głodni, więc ruszyliśmy przez park i powoli kierowaliśmy się w stronę Nowego Miasta.

Cała pętla nie była aż tak bardzo wymagająca i miała swój urok — lubimy takie spokojne, niezadeptane leśne ścieżki 😊.