Gorce: Wycieczka z Przełęczy Snozka na Lubań (1211 m n. p.m), wieża widokowa na Lubaniu

W tym roku urlop spędzaliśmy w Czorsztynie, a dzisiejsza wycieczka to pierwsza z naszych wakacyjnych, górskich wędrówek. Wybraliśmy się w Gorce, a konkretnie na górę Lubań, czyli najwyższy szczyt pasma Lubania w południowo-wschodniej części Gorców. Na Lubaniu dumnie stoi sobie 30-metrowa wieża widokowa, z której podziwiać można niesamowite panoramy. W mojej ocenie była to najpiękniejsza z naszych urlopowych wycieczek.

Jednak nie tylko widoczki z wieży wzbudzały nasz zachwyt. Na pewno uroku tej wycieczce dodał dziwaczny pomysł Puszonga, który o 3:30 postawił nas na równe nogi i zarządził wymarsz w góry. Tak wcześnie co prawda nie wyruszyliśmy 😉, ale dzień ledwo wstał, a my już byliśmy na szlaku. To, co o poranku dzieje się w górach to po prostu magia 😍.

Zaczynamy nasze wakacyjne wędrówki

Mapka z trasą wycieczki:

 

Właściwie cały niesamowity klimat dzisiejszego wędrowania zrobił się jeszcze zanim wyruszyliśmy na szlak. Do punktu startowego, na parkingu przy przełęczy Snozka, podjechaliśmy dosłownie kawałeczek autem, a po drodze, pośród porannych mgieł pokazał nam się taki sympatyczny widoczek 😍:

Górskie wędrówki o świcie

Auto zostawiliśmy na parkingu przy przełęczy Snozka, niedaleko bacówki i o absurdalnej godzinie — 5:40 ruszyliśmy na szlak. Na starcie nie widzieliśmy właściwie nic prócz porannych mgieł — wszędzie dookoła było białe rozlane „mleko”.

Okazało się jednak, że to mleko tylko dodało uroku naszej przechadzce. Połączenie gry świateł, cieni i mgieł stworzyło bajeczną atmosferę. Na naszych oczach co chwilę zmieniały się widoki na górskie panoramy, a my rozdziawialiśmy gęby z zachwytu. Zdecydowanie opłacało się wstać tak wcześnie.

I tak z zachwytem w oczach dotarliśmy aż do placu zabaw, na którym Piotruś wymyślił sobie zostać nieco dłużej.

(Nie)stety wszystko było mokre, a nad nami wisiała jakaś mało przyjazna, ciemna chmura, więc szybko zmotywowaliśmy Puszonga do dalszej wędrówki.

W oddali widać było górę Wdżar (766 m n. p. m.), która jest nieczynnym wulkanem i na którą można sobie wjechać wyciągiem.

A dalej ciągle przepiękne widoczki i niesamowite mgły — cudownie 😍

Hmmm, a tu chyba ktoś, kto znakował szlak, przysnął na trawie i zapomniał o zabraniu puszki po farbie. Trasa do tego momentu była oznakowana dziwacznie, źle — teraz wyjaśniło się dlaczego. Pewnie znakarz szedł sobie z flaszeczką, maznął niebieski znaczek to tu, to tam, aż w końcu padł zmęczony na trawie. Ot taka nasza teoria 😉.

Kierunek  ruiny bacówki

Dalej wędrowaliśmy już pięknie oznakowanym szlakiem, wciąż niebieskim. Szliśmy przez las, podpierając się kijkami. Najpierw weszliśmy na szczyt o jakże ciekawej nazwie  Kuternogowa (956 m n.p.m.), ale widoczków żadnych z niego nie było. Do ruin bacówki mieliśmy jeszcze 1,3 km, więc jeszcze kawałek powolnego tuptania pod górę.

Przy bacówce zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę na odpoczynek i jedzonko. Właściwie to bacówki dawno już tam nie ma. Kiedyś, przed II wojną światową było to spore schronisko, ale budynek spalili Niemcy. Później, w latach siedemdziesiątych powstała tam niewielka bacówka, w którą piorun trzasnął i też spłonęła, zaledwie po kilku latach od odbudowy. Teraz jest to po prostu ruina — pozostały kamienne fundamenty i piwnice, a w środku pełno śmieci, puszek itd. itp. No ale przynajmniej mieliśmy gdzie przycupnąć.

Odpocząć zdecydowanie było warto, bo za chwilę czekało nas ostre podejście.

Pełzniemy na Lubań

Pojedliśmy, popiliśmy, odpoczęliśmy i ruszyliśmy w dalszą drogę — ścieżką prowadzącą pod górę, pomiędzy kwitnącą na różowo wierzbówką. 

Lubań (1211 m n. p. m.) i wieża widokowa

Zanim dotarliśmy na Lubań, minęliśmy jeszcze studencką bazę namiotową. Wow!!! Ale klimat móc spać w takim miejscu 😍😍😍:

Ta baza jest jedną z najstarszych baz studenckich i działa już ponad 60 lat. Jest tam 45 miejsc noclegowych w trzyosobowych namiotach, ale można też przytaszczyć swój namiot — miejsca na rozbicie się jest sporo.

Udało się — dotarliśmy na wieżę widokową na Lubaniu:

Wieża została wybudowana w 2015 roku, jest drewniana i całkiem spora — ma 30 metrów wysokości. Wieża ma też swojego patrona — majora Józefa Chlipałę pseudonim „Lubański”. Był on jedynym oficerem międzywojennego Wojska Polskiego, który pochodził z Ochotnicy (wieża leży na terenie gminy Ochotnica Dolna), żołnierzem kampanii wrześniowej w 1939 r., Armii Polskiej we Francji, więźniem hitlerowskich Oflagów i żołnierzem Armii Krajowej. Jak nietrudno się domyślić, major Chlipała swój pseudonim konspiracyjny przyjął właśnie od nazwy Lubań.

Jeszcze zanim się wdrapaliśmy na wieże, widoczki były zachwycające:

A wyżej panorama dosłownie zapierał dech w piersiach 😍. 

Przepięknie widać: Tatry, Pieniny, Beskid Sądecki, Beskid Wyspowy, Podhale, jezioro Czorsztyńskie i Gorce:

A teraz odrobina grozy 😉...

Powiadają, że Lubań to przeklęta góra i miejsce spotkań czarowników. Dawno, dawno temu dwóch takich magików poprztykało się tam tak, że na skutek rzucenia jakiegoś zaklęcia, "zniknęli" całe stado owiec wraz z pasterzami. Do tej pory, raz w roku, w dniu świętego Jakuba – 25-go lipca, czyli akurat w Puszongowe urodziny, spod ziemi dochodzą nawoływania juhasów i beczenie owiec...
No to mogłaby być ciekawa atrakcja 😉, ale spóźniliśmy się kilka dni 😉.

Zbiegamy ze szczytu Lubania

Na Lubaniu, pod wieżą zrobiliśmy sobie długą przerwę na popas. Gdy wypoczęliśmy, ruszyliśmy w drogę powrotną początkowo niebiesko-czerwono-zielonym szlakiem. 

Od skrzyżowania pod Lubaniem doszedł nam jeszcze żółty szlak i to tego koloru się trzymaliśmy prawie do końca wycieczki. 

Zejście prowadziło nas ostro w dół, a widoki były przepiękne, ale trzeba było uważać na każdy krok.

Na szczęście niecały szlak aż do samych Kluszkowców był aż tak stromy i kamienisty. 

Eh nie wiem jak skomentować to zdjęcie — wielkie szczęście ma człowiek, którego życie tak wygląda, chociaż przez moment:

To my wyszliśmy z lasu i włożyliśmy się z takim widoczkiem na świat 😏 i leżeliśmy, odpoczywaliśmy — bajka 😍.

Idziemy spać?

Każda bajka musi się jednak skończyć, a my nie mogliśmy wylegiwać się tak do końca świata 😉, więc chcąc nie chcąc zebraliśmy się w końcu i powędrowaliśmy w stronę miejscowości. 

Jedynym minusem tego, że Puszong tak szybko pognał nas w góry, było to, że dziecię nam się nie wyspało. Końcówka drogi przez Kluszkowce była dla niego już zbyt wyczerpująca. 

Siadłam więc z dzieckiem pod remizą strażacką, przytuliłam, osłoniłam parasolką, a po 3 minutach usłyszałam chrapanie. 

Gdy Piotruś słodko spał, Wika i Blaru energicznie maszerowali na parking po auto. 

Załapali się jeszcze na jeden widoczek i na bliskie spotkanie z muczącą krową 😉.

Relaksik

Zapewniam, że żaden Puszong nie został uszkodzony, ani doprowadzony do skrajnego wyczerpania podczas tej wycieczki 😉. Piotruś odespał, co trzeba i na obiad razem z nami ochoczo wcinał kiełbasę z grilla. Później jeszcze miał siłę rozegrać niekończący się mecz piłki nożnej trampolinowej. 

To zdecydowanie był udany dzień 😊😊😊.