Góry Sokole: wycieczka na Sokolik i Krzyżną Górę

Już po raz drugi w tym roku nasze nogi postanowiły podreptać trochę po Rudawach Janowickich.  

Tym razem wspinaczkowym celem naszej wycieczki było wejście na Krzyżną Górę i Sokolik, czyli dwa najbardziej znane wierzchołki Gór Sokolich, położonych w północno-zachodniej części Rudaw Janowickich. Oprócz tego po drodze czekało nas jeszcze parę ciekawostek, ale wszystko po kolei.

Mapka z zaznaczoną trasą wycieczki 

Trasa: Trzcińsko, PKP – Wojanów, PKP | mapa-turystyczna.pl

Z domu wyjechaliśmy dość wcześnie i gdyby nie magiczna kawa z Orlenu, pewnie ziewałabym całą drogę. Zależało nam na czasie, bo o godzinie 8:43, na stacji kolejowej w Wojanowie, czekała na nas pierwsza atrakcja tego dnia, czyli przejazd pociągiem do Trzcińska. Piotrusia ostatnio zafascynowały ciuchcie, więc taka przejeżdża była dla niego super przygodą. Zresztą, mieszkamy w takim śmiesznym mieście, w którym nie ma stacji PKP (edit: już jest 😏), więc nawet przejazd tego krótkiego odcinka sprawił nam frajdę.

Zaczynamy wędrówkę - jest pięknie 😊

Po wyjściu z pociągu ruszyliśmy w drogę niebieskim szlakiem i po niedługim czasie przeszliśmy przez most na rzece Bóbr.

Tuż za mostem skończyły się piękne oznaczenia naszego niebieskiego szlaku i troszkę pobłądziliśmy. Zamiast wejść w wąską dróżkę, dość niedaleko kładki, poszliśmy dalej i weszliśmy ostro pod górę, w jakieś chaszcze. Dość szybko zorientowaliśmy się, że „coś jest nie tak” i zawróciliśmy na właściwą trasę. W ogóle zrobiła się nam cudowna pogoda, idealna do górskich wędrówek. Porozbieraliśmy się więc z naszych bluz i pełni energii i zapału ruszyliśmy w las.

Próba postoju na Husyckich Skałach

Nasza dalsza wędrówka przebiegała już zgodnie z planem: szliśmy przez przełęcz Przełączka i dalej w kierunku Husyckich Skał. Robiliśmy się już coraz bardziej głodni, ale postój na szczycie skał z szalejącym, ruchliwym Piotrusiem nie byłby zbyt dobrym pomysłem. Popodziwialiśmy więc widoczki i pomaszerowaliśmy w kierunku Schroniska Szwajcarka.

Szwajcarka... długi relaks na kocyku i pasienie brzuszków 

Tak na marginesie w schronisku, poprzedniego dnia odbywał się przy ognisku koncert jakiegoś klimatowego zespołu. To dopiero czad! W Żabio - Blarzych  głowach od razu do długiej listy oczekujących, dodany został kolejny pomysł na „dorosłą wycieczkę".

Wspinamy się na Krzyżną Górę

Po długiej przerwie, znów spakowaliśmy nasze plecaki i wypoczęci poszliśmy „tuptać nogą" (cytując Piotrusia) w kierunku Krzyżnej Góry. Puszong początkowo rzeczywiście tuptał swoją nogą, ale po pewnym czasie stwierdził, że jednak na mamucich plecach jest wygodniej. Zresztą na sam szczyt prowadziły nas wykute w skale stopnie i jego małe nóżki nie dałyby już rady „robić w górę piąć". 

Swoją nazwę Krzyżna Góra zawdzięcza siedmiometrowemu żelaznemu krzyżowi, który ufundowała księżna Maria Anna Amalie von Hessen-Homburg, dla upamiętnienia rocznicy urodzin jej męża Wilhelma von Hohenzollerna. Swoją drogą dość dziwny pomysł na prezent urodzinowy, ale może szanowna księżna chciała zasugerować małżonkowi, że już stary nieco jest i czas by się zbierać z tego świata?... 

Widoki z Sokolika

Po zejściu ze szczytu wróciliśmy przez Przełączkę i dalej czerwonym szlakiem wędrowaliśmy do kolejnej atrakcji naszej wycieczki, czyli w kierunku Sokolika. Na szczycie i zboczach tej góry widać było sporo skałek i pojedynczych bloków skalnych. Części z nich nadano nawet nazwy. Na najbardziej znane i zarazem najwyższe skałki „Sokoliki”, poprowadzone zostały żelazne, zakręcone schody. Ze szczytu rozciągał się niesamowity widok: na wschód widać było Rudawy Janowickie, na południu Karkonosze z charakterystyczną Śnieżką, na północy Góry Kaczawskie, a po stronie zachodniej Góry Izerskie.Warto dodać, że Sokolik jest uważany za Mekkę wspinaczy skałkowych. Bywali tu najwięksi polscy himalaiści — z Kukuczką i Wandą Rutkiewicz na czele. Oczywiście my również mieliśmy okazję podpatrzyć, jak wygląda taka wspinaczka po skałkach — dla mnie rzecz niewykonalna. Gdy już nacieszyliśmy oczy widokami, czas było wyruszyć dalej, a właściwie zejść w dół po schodach, co dla mnie już stanowiło pewne wyzwanie.

Krótka przerwa i idziemy dalej ... szukać mrówek

Dalej wędrowaliśmy zielonym szlakiem. W międzyczasie zrobiliśmy sobie dłuższy postój na jedzenie, w miejscu, gdzie kiedyś była wiata. Napasiony Piotruś ochoczo tuptał nogą swą, zatrzymując się co chwila na podziwianie mrówek.

Z postojem czasem warto poczekać

Naszą przerwę zrobiliśmy jednak zdecydowanie za wcześnie, bo w niedługim czasie dodreptaliśmy do przepięknie położonej Polanki Imieninowej, gdzie byłoby idealne miejsce na rozłożenie kocyka. Jednak z głodnym brzuchem, zwłaszcza Piotrusiowym, nie dyskutujemy.

Bobrów

Nasz Mały Puszaczek robił się coraz bardziej senny, aż w końcu ululał się, gdy mijaliśmy XV wieczny pałac Bobrów (Boberstein). Pałac ten ma oczywiście swoją historię i można o niej poczytać tutaj, ja natomiast nie będę się o niej rozpisywać. Niestety, obecnie budowla znajduje się w rękach prywatnych i na razie jest w takim stanie, że nie można jej nawet zwiedzać.

Wojanów

Zupełnie inaczej prezentował się kolejny pałac na trasie naszej wycieczki, czyli Pałac w Wojanowie. O historii tego miejsca można poczytać tutaj. XIII wieczny pałac został odnowiony i obecnie znajduje się tam luksusowe SPA. Mimo że z reguły preferuję / preferujemy raczej aktywny odpoczynek, z plecakiem (Puszongiem) na plecach, to nie obraziłabym się na Blara, gdyby zabrał mnie tam na romantyczny weekend.

Miedzianka - nasza nagroda za trudy wędrówki 

Przeszliśmy jeszcze kawałek w stronę pałacu w Łomnicy — w sumie chyba tylko po to, żeby pokazać Wici gdzie jedliśmy na naszej ostatniej rudawskiej wycieczce. Później zawróciliśmy w kierunku PKP w Wojanowie, gdzie czekało nasze autko. Od pałacu był to jeszcze kawałek drogi. Zdecydowaliśmy, że naszą obiadokolację zjemy w browarze Miedzianka, do którego już od dawna mieliśmy ochotę się wybrać. Tym razem był to jedzeniowy strzał w dziesiątkę: ceny bardzo przystępne i rozkosz dla podniebienia.

Tego dnia zrobiliśmy nieco ponad 13 kilometrów, a czas trwania naszej wędrówki to 8,5 godziny. Była to bardzo udana wycieczka.